Daniëlle heeft heimwee. Voorheen bezocht ze gemiddeld drie klanten (verpleeghuizen) per dag en reed ze zo’n duizend kilometer per week. Ze schrok toen werd aangekondigd dat dat er voorlopig niet meer in zou zitten: “Ik denk dat je een bepaald type moet zijn om mijn werk te doen en dat type is niet gemaakt voor thuiswerken.”  

In maart voelden de aangekondigde maatregelen heel surrealistisch voor Daniëlle. In het Noorden, waar ze woont en werkt, was zij er toen nog niet zo van doordrongen hoe heftig corona was, maar met de tweede golf veranderde dat. “Waar we in eerste instantie meer brandjes aan het blussen waren, merk ik dat er nu gezocht wordt naar structurele oplossingen. Dat betekent bijvoorbeeld dat de TENA-producten waarmee ik werk worden genummerd en opgestuurd naar de verpleeghuizen. Met vooraf opgenomen filmpjes geef ik vervolgens een producttraining. Dat vind ik dan wel weer het leuke; dat er zulke nieuwe initiatieven worden bedacht.” 

In juni mochten Daniëlle en haar collega’s voorzichtig weer ‘de straat op’: “Dat voelde best raar, we leken wel een stel jonge kalveren.” En de verpleeghuizen? “Die zaten erop te wachten tot ik weer langs zou komen. Die vonden het heel fijn dat het weer mocht!” 

Het bezoeken van klanten geeft Daniëlle energie en maakt haar creatief, maar hoe erg ze het contact met de verpleeghuizen nu ook alweer enige tijd mist, ze merkt ook dat de huidige situatie voor verdieping kan zorgen: “Mensen zitten ook maar gewoon thuis aan de keukentafel met een kind op de achtergrond of een postbode die aanbelt. Dat geeft toch weer een andere dimensie aan het contact. Laatst had iemand een zieke hond op schoot, die kon hij nu wel gewoon zelf aaien zei hij. Ja, je dealt er mee.”