Gelukkig ging het thuis lesgeven van hun twee dochters Gerrald en zijn vriendin verder goed af. Dankzij Gerralds ploegendiensten was hij in staat om thuis de nodige taken op zich te nemen. “Na mijn ochtenddienst had ik tijd en bij een middagdienst had ik de ochtend vrij. Ook om de nachtdiensten viel goed heen te plannen, dus dat ging allemaal best wel prima.” 

Tijdens zo’n ploegendienst staan Gerrald en zijn collega’s met zijn drieën tegelijk op de werkvloer en daar gelden strikte richtlijnen: “Twee meter afstand, handen wassen, touchscreens met folie verpakt. Tijdens een normale routine is het geen probleem om afstand te houden, want in principe heeft iedereen zijn eigen positie, maar tijdens storingen moet je vaak wel wat dichter bij elkaar staan. We dragen dus altijd een mondkapje, uit veiligheid voor onszelf en voor de ander. Ik ben niet heel bang om ziek te worden, maar voorkomen is beter dan genezen.” 

“Ik kan me nog goed herinneren dat we begin maart een Italiaanse machinebouwer over de vloer hadden. Via hem kregen we mee hoe hard de besmettingen gingen in Italië. We vroegen ons continu af of het ook onze kant op zou komen. Dat was best een spannende tijd, want je wist niet wat er zou gaan gebeuren op het gebied van werk en privé.” Natuurlijk mist Gerrald nu de gezelligheid in het dagelijks leven, maar hij is stiekem ook blij dat hij niet vanuit huis heeft hoeven werken: “Bij dit beroep gaat dat nou eenmaal niet.”