Toen de (intelligente) lockdown een feit werd, stonden Johan en zijn team op het punt om de laatste van een hele rits nieuwe machines te testen. Waarvoor ze normaal gesproken naar Sidel (Frankrijk) zouden reizen, moest er nu snel een alternatief bedacht worden: “Er werden camera’s geïnstalleerd bij de machines in Frankrijk. Wij zaten in een vergaderzaal voor een groot scherm waar we de verschillende camerahoeken in de gaten konden houden. De projectleider ter plaatse had een camera mee en liep heen en weer naar de plekken die wij beter in beeld wilden. Heel vreemd allemaal en we hadden er eigenlijk niet veel vertrouwen in, maar we hadden geen keus en moesten roeien met de riemen die we hadden.” 

Bij het project, Project Everest, waar Johan aan werkt, wordt een huidige productielijn vervangen. Een project waarbij collega’s betrokken zijn uit Italië, Frankrijk, Duitsland, Servië en Amerika en wat dus nogal wat organisatie vergt. “Alle machines zijn binnen en het is enorm bijzonder dat dat op deze manier gelukt is. Het is mooi dat onze buitenlandse collega’s op deze manier met ons hebben willen samenwerken. Zonder hen was dit nooit gelukt.” 

Ook de installatie in de Nederlandse fabrieken is anders dan anders. Er wordt met zoveel mogelijk afstand tot elkaar gewerkt: “In de hal is een lint gespannen om een stuk ‘no man’s land’. Als iemand iets nodig heeft, kom ik het daar neerleggen. Als ik weg ben, halen zij het pas op. Het vergt een hele hoop discipline, maar met zijn allen lijkt het ons te lukken.”